19 Mayısın Ardından

19 Mayıs gençlik ve spor Bayramını geride bıraktık. Bu yılki kutlamalar her 19 Mayıs’ta olduğu gibi şaşalı bir tören havasında stat da bir tören olarak değil de bütün bir haftaya yayılan çeşitli etkinliklerle kutlandı.

Okul öğrencilerinin zoraki bir tören üniforması giymeden, hep o bildiğimiz kule yapma ve ponponlu kızlar geçidini görmeden olması gerektiği gibi daha sade ve “içten” bir kutlamaya tanık olduk.

19 Mayıs kutlamalarında askeri bando ve uçakların alçak irtifada uçuşlarının ne ilgisi var muhabbetine girmeyeceğim. Adı üstünde Gençlik ve Spor Bayramı, o halde bırakalım gençlik kendi kutlamasını nasıl istiyorsa öyle kutlasın. Kimi tiyatro gösterisi düzenler, kimisi resim heykel sergisi açar. Kimi spor kulübü ve dernekler meziyetlerini sergiler, bizlerde katılım göstererek gençlerimizi yüreklendiririz. 

Bugün hemen her ilde gençlerin büyük bir coşkuyla bayramlarına nasıl sahip çıktığını gördük. Yapılan her etkinlikte büyük katılımlar vardı. Hiç kimse yapılan programdan hoşnutsuz görünmüyordu. Uzun uzadıya yapılan abartılı protokol konuşmaları ve hepsi biri birinin tekrarı olan sıkıcı nutukları dinlemek zorunda kalmadık.

Bunun yerine Gençlik koşuları düzenlendi, konserler verildi. Çeşitli spor dallarından gösteriler izledik. Bakın göreceksiniz önümüzdeki yıllarda daha bir coşkulu kutlamalar olacak. Çeşitlilik artacak kuşkusuz. Bu yıl törenlerin kısmen iptali son ana denk geldi. Böyle olunca gençler hazırlıksız yakalandı. Nasılsa okullarda tören için birileri seçilecek, bir ikisi şiir bir diğerleri de elinde dövizlerle statlara yürüyecekti, askeri konvoydu, bandoydu derken gökten bir paraşütçü bayrakla sahaya inecekti günü kurtaracaklardı…

Gençler şimdiden önümüzdeki bayramın planlarını hazırlamaya başlamışlardır diye düşünüyorum. Bakalım yaşarsak göreceğiz inşallah…

*

İki binli yılların başıydı, mahalleden bir ağabeyimizin oğlu benim bahçede saz çaldığımı görmüş. Çocuk evin etrafında dolanıyor, çat kapı yapacak ama benimle arasında bir komşuluk ve ya hısımlık hukuku yok. Ailece görüştüğümüz filanda yok, babasıyla sokakta, kahvede karşılaşınca selamlaşıyoruz, konuşuyoruz havadan sudan o kadar. Yani genç kardeşim benim akranım da değil, öyle olunca tanımadığı birinin evine gelebilecek biri değil haliyle.

Bir gün babasıyla bir çay ocağında karşılaştık. Karşılıklı selam, kelam hasbi halden sonra “biliyor musun” dedi, “benim oğlanlardan biri gitara meraklı, ama diğeri senin gibi Türkücü, senide duymuş beni sıkıştırıyor” diyerek konuya girdi. 

Ya ne güzel işte, dedim. Gençler kahveye gidip, sokaklarda gezeceğine bir enstrüman öğrenir hem kendini geliştirir hem de faydalı biri olur, zararlı bir alışkanlık edinmez dedim. Bir gün sana gelsin de bir bak, benden saz almamı istiyor, yeteneği var mı, yapabilir mi? Deyince de memnuniyetle kabul ettim. Olur dedim, nasılsa yaz ayındayız bahçeye gelsin oturur çalar söyleriz dedim gülerek. Çok memnun olmuştu, akşama göndereyim dedi.

Sanırım haziran ayları filandı, ben her zamanki gibi bahçede divana oturmuş, sazım elimde çayım yanımda kendime konser veriyorum. Evin çitlerinde hızlı adımlarla genç kardeşimin gelişini gördüm. Bahçe kapısına vurdu ve müsaade istedi, “abi müsait misiniz gelebilir miyim” dedi. Buyur edip içeri aldım, nasıl bir heves, nasıl bir heves sormayın. Gözleri ışıl ışıldı. Kendimden biliyorum bu merakı. Babasının daha önce hevesli diye aldığı sazı elinde utana sıkıla taşıyor gibiydi. Küçük bir cura sazı vardı, Tokat’lı bir satıcıdan “çok ucuza” almış. Ucuz dediğime bakmayın, o günün piyasasına göre oldukça pahalı almıştı. 

Ne çalıyorsun, neleri seversin, kimi dinlersin diyerek genç kardeşimle hem sohbet ediyorum hem arada sazımı tıngırdatıyorum derken hadi birde seni dinleyelim dedim.

Genç kardeşim terlemeye başladı, çok utangaç bir mizacı vardı. Abi dedi, senin sazının sesini duyuyorum, benim dinlediklerimde aynısı zaten dedi. Genç kardeşim 15-16 yaşlarındaydı. Ali Ekber Çiçek, Musa Eroğlu, Arif Sağ, Ali Kızıltuğ ve daha nice sanatçının eserlerine vakıf ve birçok türküyü ezberlemişti. 

Kendi kendisine A.Ekber Çiçek’in meşhur “Haydar, Haydar” parçasının tınısını yakalamıştı. Henüz hiçbir parçayı tam olarak ve ya benzeterek çalamıyor olsa da bahsettiğim parça ki çalınması en zor eserlerden biridir, onun melodisine yaklaşması hevesin ötesinde bu işi yapabileceğinin bir göstergesi idi.

Neyse uzatmadan genç kardeşime bir kâğıda kısa sap bağlamanın notasını yazıp verdim, vuruşları gösterdim ve elindeki curaya kısa sap bağlama akordu verip gönderdim. Yarın akşama gel kontrol ederiz dedim.

Ertesi akşam gelince baktım ki epey bir ilerleme kaydetmiş. Notalara eli arada kaysa da yerli yerinde vuruyor. Sazının akordu kaçmış, düzelttim. Ben çaldım, o tekrar etmeye çalıştı. Bir ara “ben böyle çalabilsem babam bana yeni saz alır ama…” dedi…
*
Ertesi gün babasıyla konuşuyoruz, nasıl dedi “benim oğlan bu işi yapabilir mi?” elbette, dedim. Yakında benden de ileri olur, çok hevesli, iyi bir müzik kulağı var dedim. Aybaşında ona saz alacaktım şu kadar filan istediler dedi. Bildiğim bir saz evine yönlendirdim, uygun bir fiyata oğluna bir saz aldı. 

Aradan birkaç gün geçmişti henüz, genç kardeşim “ustam” dedi, “benim iki arkadaşım daha var, onların hem sazı var hem benden iyi çalıyorlar ama seninle tanışmak istiyorlar müsaaden olursa bir gün gelsinler mi” dedi. Elbette dedim, genç kardeşimi kıramazdım. Ev müsait değil, işin kötüsü o yıllarda babamlarda bizde kalıyorlar, yaz günü bahçede oturuyoruz birkaç gün hevesleri gider evlerinde çalıp söyler diye düşündüm. Gelsinler dedim.

Ertesi gün bizim bahçede ben ve üç genç kardeşim derken karşı komşum ve hanımı, az sonrada teyzemler ve kızları hayda! Bahçe oldu mu düğün salonu, ne misafirlere gelme diyebiliyorum ne gençlere gidin, kalabalıkta o gün yeni öğrencilere pek bir şey gösteremedim, tanışma faslı gibi oldu…

Aradan beş altı gün geçmişti ki bahçeye gelen öğrenci sayısı sekiz-dokuz kişi olmuştu. Bir çözüm bulmak lazımdı nasıl yapayım derken gençlerden birisinin babasının öğretmenlik yaptığı okulda derslere devam edelim konusu ortaya atıldı. Nasıl olur müsaade ederler mi filan derken “hocam biz izin alırız” dediler.

Sonuç olarak gençler okul Müdüründen izin almışlardı, hafta sonu hademe okuldaydı ve bize söylenen sınıfta çocuklara ders verecektim. O hafta sonu okulda on üç öğrenci isim yazdırmıştı ve on biri derse gelmişti. İçin, için nasıl olacak bu iş Allah verede elime yüzüme bulaştırmadan bir şeyler öğretebilsem diyorum. Elimdeki ders materyali sazım ve bir tane bağlama metodu. Kitaptan önce ben çalışıyorum sonra gençlere öğretiyorum. Kurs almışlığım yok, öğretmenlikten anlamam, kendim kendime öğrendiğim bağlamayı bunlara nasıl öğreteyim derken epey bir dersi geride bıraktık. Bu arada bazıları ilk hafta, bazıları sonraki hafta derken öğrencilerden gerçek hevesli olan beş kişi dışındakileri dersleri boşladı.

Derse iki hafta sonunda beş kişi olarak yeniden bahçede devam etmeye karar verdik. Bir iki hafta sonra ben Ankara’ya gittim. On gün kadar sonra geldiğimde de çocuklardan üç kişinin oldukça işi ilerlettiğine şahit oldum. Sonrasında Elazığ’a taşındım ve benim öğretmenlik(!) görevim sona erdi. 

Aradan üç ve ya dört yıl geçmişti sanırım, bir gün Kovancılar öğretmenevinde genç bir öğretmeni gördüm. Kendi kendime Allah, Allah dedim, ben bu öğretmenle hiç konuşmadım, nerden nasıl tanıyorum düşünürken birden aklıma geldi. O da beni tanımıyor henüz ama ben hatırladım. O sırada oyun oynuyoruz, king filan, fethi Bey geldi masaya çaylarımızı bıraktı. Fethi bey karşı masadaki arkadaşı tanıyor musun dedim. Fethi bey gülerek ”çok ayıp ettin” dedi, “sen kendin hemşerini tanımıyorsun da ben mi tanıyayım” dedi, güldüm tamam dedim. Az sonra Fethi Bey arkadaşı masamıza yolladı, selamlaştık, tanıştık. Genç öğrencilerimden birinin ağabeyi, köyün birinde öğretmenlik yapıyormuş. Hafta sonları bazen geliyormuş, nasıl dedim kardeşin sazla uğraşıyor mu? Aynen devam ediyorlar, bir gurup kurdular düğünlere filan da gidiyorlar dedi. 

Nasıl sevindim bilemezsiniz, zaman, zaman hemşerim genç öğretmen kardeşimle karşılaşınca sohbet eder sorardım. Aradan zaman geçti, beş altı sene sonra yeniden Malatya’ya döndüm.

Bir gün baktım duymuş daireye gelip beni buldu. Akpınar’da bir dükkânda çalışmalarını sürdürüyorlarmış. Bir temsil hazırlıyoruz dedi, 18 Mart Çanakkale Zaferi Haftası için özel bir gece olacak sizde gelin dedi. Davet olurda gidilmez mi, memnuniyetle gittik elbette. 

Sabancı Kültür Merkezinde genç kardeşlerimi izlemeye gittim. Çok duygulanmıştım, tamamen kendi kendilerine bir temsil organize etmişlerdi. Şiirler okudular, kahramanlık destanları, Çanakkale Türküleri...

*

O gençler lise öğrencileriydi, yeni mezun olmuşlardı. Okullarında belki başarılı değillerdi, ancak önlerinde hiçbir öğretmen olmadan öğrendikleri sekiz tane nota ile işe başlayıp kendi kendilerine öğrendikleriyle gurup kurarak etkinlik yapabiliyorlardı. Hazırladıkları temsilin afişlerini bile kendileri tasarlıyordu. Konservatuar okumadan, tiyatro eğitimi almadan…

Şimdilerde o gençler nerededir bilmiyorum. İstanbul, Ankara gibi büyük şehirlerde olsalardı belki sahnelerin tozunu atıyor olurlardı. Bir TV kanalında, bir Filmde görebilecektik belki. O gençlerin tek şanssızlığı Malatya’da yaşıyor olmalarıydı…

Ve bugün Malatya birden bire sanki çağ atladı, son birkaç yılda gözle görülür bir kültürel atılım gerçekleştirmeye başladı. Umarım ve dilerim ki hız kesmeden devam etsin, bir sürü genç yeteneklerimiz heba olup gitmesin.

Bu bakımdan ilimizde birçoğu SODES projesi olan onlarca kurslar açılıyor ve bunları çok önemsiyorum. Gençler profesyonel destek alabiliyorlar, belediyemizin sanat merkezi birçok başarılı projeye öncülük ediyor. Gençlik merkezi, Halk eğitim bu konularda daha aktif olmalı. Üniversitemiz ve sivil toplum örgütleri kültürel alt yapıya çok önem vermeli. 

Hemen her dalda bir Malatyalı görmek mümkün ve bu sayı daha da çok olmalı. İlimizin toprağı kadar insanı da bereketli ve verimli, yeter ki fırsat verilsin… 
*
19 Mayıs’tan girip nereye geldik değil mi? Kısa bir anekdot aktardım. Gençlere fırsat verilirse Bayramı da Bayram gibi kutlayabilir. Öyle “üfürükten” nutuklarla değil de tam olması gerektiği gibi. Panellerle, konferanslarla, konserlerle, tiyatrolarla ve elbette sportif faaliyetlerle…

Bir 19 Mayısı böylece geride bıraktık. Atatürk’ün gençlere emanet ettiği Cumhuriyetin varisi gençler, Atatürk’ün hedeflerine emin adımlarla, Türk gençliğine yaraşır bir olgunluk ve kararlık içinde sahip çıkarak daha nice 19 Mayısları kutlayacaktır.

19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramınız kutlu olsun gençler…

Haftanın gündemine kısa bir bakış

Sevgili dostlar,

İçinde bulunduğumuz ay çok yoğun tempolu ve tabiri caizse dolu, dolu geçiyor. İlimizde biri birinden kıymetli iki fuarı geride bıraktık.

İlki kitap fuarı idi. Bildiğiniz gibi her yıl “Dini Yayınlar Fuarı” adı altında düzenlediğimiz ve ilimiz kitapevlerinin katılımıyla gerçekleşen fuardı. Biz her ne kadar fuar diyorsak ta gerçek anlamada bir fuar değildi elbette.

Sağ olsun Sayın Valimiz güzel bir uygulamayı hayata geçirdi. Umarız bu uygulamayı geleceğe taşımayı başarırız, başarmalıyız da. Malatya kendisine yakışır bir şekilde bu olaya organize oldu ve teveccüh gösterdi. Çevre il ve ilçelerden de geniş katılım olduğunu gördük ve gözlemledik.

250 civarında yayın evi ve 100 kadar yazar ilimize geldi. Bu firmalar İstanbul ve İzmir gibi büyük şehirlerde gördüğü ilgi ve alakayı Malatya’da da gördü. Belki beklediklerinden fazla bir ilgiyle de karşılaştılar. Önümüzdeki yıl eminim ki daha fazla yayınevi katılmak için yer ayıracaktır.

Bugün Kitap Fuarı denince akla sadece TÜYAP gelmektedir. Malatya’mızda fuarcılık kültür hayli eski ve köklü. Neden bizde Malatya olarak alternatif bir fuarcılık geleneği yerleştirmeyelim. İlimizin tanıtımı için bundan daha güzel bir şey olabilir mi. Belki çeşitlilikte yapılabilir. Bu anlamda Malatya Belediyesi Fuarcılık müdürlüğüne teşekkür ederim. Birde öneride bulunmak istiyorum. Kısır çekişmeleri bıraksak ta daha bir profesyonelce “Arguvan Türkü Festivali’ni”  şanına yakışır bir düzenleme ile Ulusal hale getirebilsek, tabi diğerlerini de…

Yapı ve Dekorasyon Fuarımız stantlar oldukça zengindi. Katılımcı firmalar umarız güzel işler yapmışlardır. Bu yıl ilk defa Kuzey Irak’tan “Türkmen İşadamları” ilimize geldi ve çeşitli temaslarda bulundular. Dileriz bu fuarlarımızda devam eder ve sınır aşırı ticarete de vesile oluruz.

*

Bu hafta içinde kutladığımız Engelliler Haftası nedeniyle de çeşitli etkinliklere şahit olduk. Engellilerin sorunları bir hafta ile elbette sınırlandırılamaz ama hiç değilse basında ve kamuoyunda daha fazla haber olması ile dikkatlerin bu yöne çekilmesinde oldukça faydalı oluyor.

Belediye Başkanımız geçenlerde engelli vatandaşlara ve ailelerine bir yemek verdi. Çeşitli dernekler bir araya geldi. Engelli aileler tanıştı kaynaştı ancak. Çok güzel bir katılım olmuştu. Belediye Başkanımızın yanı sıra Vali yardımsı, Cumhuriyet Başsavcısı ve Aile ve Sosyal hizmetler il Müdürümüzde o toplantıdaydı.

Bir engelli derneği ve üyelerinin protestoları basına yansıdı. Yapılan protesto haklıydı-haksızdı tartışılır ama ben kişisel olarak doğru bulmadığımı belirtmek isterim. Arkadaşlarımızın haklı talepleri elbette vardır bu ayrı bir konu. O gün orada verilen yemeğe bütün engelli dernekleri çağırılmıştı. Dernekler değil derneklerden hiç birine üye olmayan engellilere de açıktı. Yani kimse dışlanmamıştı, bu anlamda “ayrımcılık” yapıldığını söylemek haksızlık olur…

Eksik gördüklerimi söylemeden önce diğer güzel bir uygulamadan daha bahsetmek istiyorum.

SODES destekli “Oynamak benim de Hakkım” Projesi kapsamında engelli yavrularımızın faydalanacağı bir parkın açılışına şahit olduk. İlimizde bu bir ilkti, belki civar illerimizde de örneğine az rastlanır bir projeydi. Bu projede emeği geçenlere teşekkür etmek isterim.

*

Belediyemizin bildiğiniz gibi gezici bir sinema, tiyatro hizmeti var “Seyyah Sinema”. Bu gezici aracımızla İl merkezimize uzak olan köy ve beldelerimizin çocukları belki ilk defa olarak sinema ve ya tiyatroyu görecekler. İlimizde henüz nerelere gidildiğini bilmiyoruz. Gidiliyorsa da haberimiz olmuyor ancak; geçtiğimiz günlerde komşu ilimiz Adıyaman’a ve K.Maraş’a gittiğinden haberimiz var. Ayrıca Belediyemizin Esenlik şirketi de o aracımıza eşlik ederek çocuklara diş macunu fırça gibi küçük ama değerli ve anlamlı hediyeler götürdüler.

Buraya kadar tamam, anlaşılır ancak; dinimizde sadaka vermenin, zekât vermenin de şartları ve bir adabı var. Dinimizde kişi önce kendisinden ve ailesinden, sonra komşusundan sorumludur. Kısaca kapı komşun aç biilaç iken sen kalkıp ta başka mahalleyi geçtik sınır aşırı güya “sosyal sorumluluk”,  adı altında ya da “kılıfıyla” kamuya ait olanı kamuya seferber etmeden başka ile ilçeye gitmeyi garipsediğimi belirtmek isterim.

Neden Pütürge’de okulumuz öğrencimiz yok mu? Kuluncak ilçemizin ve köylerinde kalanların günahı bu ilin sınırlarında yaşıyor olması mı? Belediyemizin kültürel etkinliklerinden faydalanması için Adıyaman’a mı bağlanmamız gerekiyor. Esenlik şirketimizin müdürü Sayın Hulusi Poyraz yakın köylüm, Ayvalı beldesinden. Sorarım şimdi Hulusi beye Ayvalı, Kaynarca, Tosunbükü, Temüklü, Kömüklü, Kızılhisar, Selimli, Sultanlı, İlisuluk, Sofular, Alvar, Bicir, Başören, Çayköy size çok mu uzak. Seyyah seyyar aracınız buralara ne zaman gitti…

Büyükşehir olacağız, büyükşehir sınırları Adıyaman ve K.Maraş oldu da biz mi bilmiyoruz. Allah aşkına söyler misiniz bunun mantığını. Ben Kuluncak’taki öğrencilerimize gönüllü kuruluşlardan “Genç kalemler” gibi bağışlar yapıldıkça bile içim sızlıyor. Belediyemiz bırakalım birkaç ayda bir gitmeyi senede bir gün olsun o köylere gidipde vatandaşın derdini dinliyor mu?

Daha fazla uzatmanın gereği yok. Sanırım söylemek istediğim anlaşılmıştır. Gönül ister ki dört başı mamur olalım, Adıyaman’dan da daha ilerilere gidip hizmet edelim ancak bunun mümkünü yoktur, geçelim gereği de yoktur. Siz bulunduğunuz ilin kaynaklarını aynı ile harcamak durumundasınız. Kamu malı diyorsak kamunun yararını gözetmek durumundasınız…

*

Laf lafı açarsa konu da dert de bitmez, kısa keseceğim. Ama önce birkaç noktaya daha değinmek isterim.

İçinde bulunduğumuz hafta Engelliler Haftası idi. Belediyemizin yaptığı hizmetlerin dışında diğer kurumlarımız maalesef “kör, sağır, dilsiz” …

Hiçbir okulumuz, İl müdürlüklerimiz ve diğer kurumların neredeyse tamamında halen her hangi bir çalışma yapılmış değil. Nedenini bende bilmiyorum. Mevcut yasanın yaptırımı olmadığından mıdır nedendir bilemiyorum.

Bir veli olarak okula gidip öğrencimizin hakkında istişarede bulunamıyoruz. Okul aile birliği toplantılarına katılamıyoruz. Okullara engellilerin de faydalanacağı şekilde rampalar yapılması çok mu külfetli Allah aşkına.

Geçen yaz Kız Meslek Lisesi Müdiresi hanıma sormuştum. Ne zaman yapacaksınız ya da yapmayı düşünüyor musunuz diye. Aldığım cevap:”ödeneğimiz yok”, cidden aynen böyle buyurdular müdire hanımefendi. Oysa iki amelenin bir günde yapabileceği 300 bilemediniz 500 liraya bile yapılabilecek bir miktar.

Seksen yüz tuğla, iki torba çimento, üç-beş el arabası kum o kadar. Kaldı ki siz yapmaya teşebbüs etseniz biliyorum ki esnaflarımızın bir çoğu bu işe “sponsor” olur yardımcı olurlar. Hani bir deyim var; “çobanın gönlü olursa, tekeden köremez yapar”.

Köremez’in ne olduğunu bilmeye bilirsiniz, Tekenin sağılmayacağını da. Köremez taze sütten yapılır. Bir çobana dağda rastlar misafir olursanız size hemen bir keçi sağar. Taze sütü cam kavanoza koyup kaynak pınarın gözüne iliştirip demlendirir. Soğuk suyun içinde bekledikten sonra, kaymak mı dersiniz, yoğurt mu, tadına doyum olmaz bir çoban armağanı menü görmüş olursunuz…

*

Sevgili dostlar,

İçinde bulunduğumuz hafta Engelliler Haftası idi dedik, tüm engelli kardeşlerime engelsiz bir yaşam dileyerek haftalarını kutlarım.

Sevgili Ebe ve Hemşirelerimizin haftasını da, Eczacılar haftasını bu vesile ile kutlarım…

Değerleri annelerimizin ellerinden öperek “Anneler günü nü” kutlarım. Önümüzdeki günlerde Kütüphane haftası ve 19 Mayıs hakkında ahkam keseceğim, o zamana kadar sağlıcakla kalınız…